کاش در دهکده عشق فراوانی بود
توی بازار صداقت کمی ارزانی یود کاش اگر گاه کمی لطف به هم میکردیم مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود کاش به حرمت دلهای مسافر هر شب روی شفاف تزین خاطره مهمانی بود کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد قرض می داد به ما هرچه پریشانی بود کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود مثل حافظ که پر از معجزه و الهامست کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود چه قدر شعر نوشتیم برای باران غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود کاش سهراب نمی رفت به این زودی ها دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود کاش دل ها پر افسانه ی نیما می شد و به یادش همه شب ماه چراغانی بود کاش اسم همه دخترکان اینجا نام گلهای پر از شبنم ایرانی بود کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود کاش دنیای دل ما شبی از این شبها غرق هر چیز که می خواهی و می دانی بود دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم راز این شعر همین مصرع پایانی بود آسمان پرشد از خال پروانه های تماشا عکس گنجشک افتاد در آبهای رفاقت فصل پرپر شد از روی دیوار در امتداد غریزه باد می آمد از سمت زنبیل سبز کرامت شاخه مو به انگور مبتلا بود کودک آمد جیب هایش پر از شور چیدن ای بهار جسارت امتداد در سایه کاج های تامل پاک شد کودک از پشت الفاظ تا علف های نرم تمایل دوید رفت تا ماهیان همیشه روی پاشویه حوض خون کودک پر از فلس تنهایی زندگی شد بعد خاری پای او را خراشید سوزش جسم روی علف ها فنا شد ای مصب سلامت شور تن در تو شیرین فرو می نشیند جیک جیک پریروز گنجشک های حیاط روی پیشانی فکر او ریخت جوی آبی که از پای شمشاد ها تا تخیل روان بود جهل مطلوب تن را به همراه می برد کودک از سهم شاداب خود دور می شد زیر بارانم تعمیدی فصل حرمت رشد از سر شاخه های هلو روی پیراهنش ریخت در مسیر غم صورتی رنگ اشیا ریگ های فراغت هنوز برق می زد پشت تبخیر تدریجی موهبت ها شکل پرپرچه ها محو می شد کودک از باطن حزن پرسید تا غروب عروسک چه اندازه راه است ؟ هجرت برگی از شاخه او را تکان داد پشت گلهای دیگر صورتش کوچ می کرد صبحگاهی در آن روزهای تماشا کوچ بازیچه ها را زیر شمشاد های جنوبی شنیدم بعد در زیر گرما مشتم از کاهش حجم انگور پر شد بعد بیماری آب در حوض های قدیمی فکر های مرا تا ملالت کشانید بعد ها در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسید گرته دلپذیر تغافل روی شنهای محسوس خاموش می شد من روبرو می شدم با عروج درخت با شیوع پر یک کلاغ بهاره با افول وزغ در سجایای ناروشن آب با صمیمیت گیج فواره حوض با طلوع تر سطل از پشت ابهام یک چاه کودک آمد میان هیاهوی ارقام ای بهشت پریشانی پاک پیش از تناسب خیس حسرت پی رخت آن روزها می شتابم کودک از پله های خطا رفت بالا ارتعاشی به سطح فراغت دوید وزن لبخند ادراک کم شد فريادي و ديگر هيچ . چرا كه اميد آنچنان توانا نيست كه پا سر ياس بتواند نهاد. *** بر بستر سبزه ها خفته ايم با يقين سنگ بر بستر سبزه ها با عشق پيوند نهاده ايم و با اميدي بي شكست از بستر سبزه ها با عشقي به يقين سنگ برخاسته ايم *** اما ياس آنچنان توناست كه بسترها و سنگ ها زمزمه ئي بيش نيست ! فريادي و ديگر هيچ ! ... نمي گردانمت در برج ابريشم نمي رقصانمت بر صحنه هاي عاج: - شب پائيز مي لرزد به روي بستر خاكستر سيراب ابر سرد سحر با لحظه هاي دير مانش مي كشاند انتظار صبح را در خويش. دو كودك بر جلو خان كدامين خانه آيا خواب آتش مي كندشان گرم؟ سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟ صد كودك به نمناك كدامين كوي؟ *** نمي رقصانمت چون دودي آبي رنگ نمي لغزانمت بر خواب هاي مخمل انديشه ئي ناچيز: - حباب خنده ئي بي رنگ مي تركد به شب گرييدن پائيز اگر در جويبار تنگ، و گر عشقي كزو اميد با من نيست درين تاريكي نوميد سايه سر به درگاهم - دو كودك بر جلو خان سرائي خفته اند اكنون سه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب. *** نمي لغزانمت بر مخمل انديشه ئي بي پاي نمي غلتانمت بر بستر نرم خيالي خام: اگر خواب آور ست آهنگ باراني كه مي بارد به بام تو و گر انگيزه عشق است رقص شعله آتش به ديوار اتاق من اگر در جويبار خرد، مي بندد حباب از قطره هاي سرد و گر در كوچه مي خواند به شوري عابر شبگرد - دو كودك بر جلو خان كدامين خانه با رؤيا آتش مي كند تن گرم؟ سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟ صد كودك به نمناك كدامين كوي؟ *** نمي گردانمت بر پهنه هاي آرزوئي دور نمي رقصانمت در دودناك عنبر اميد: ميان آفتاب و شب بر آورده ست ديواري ز خاكستر سحر هر چند، دو كودك بر جلو خان سرائي مرده اند اكنون سه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب.
نظرات شما عزیزان:
نویسنده : soheil
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: